Het is zaak dat er iets of iemand is die je verder helpt

INTERVIEW door Margreet Geevers

Rieky Verstappen is, denk ik, een typisch ZCR-lid. Daarmee wil ik zeggen dat zij iemand is die goed greep op haar leven heeft, heel veel zaken zelf regelt en toch op een gegeven moment besloten heeft om lid te worden van de Zorgcoöperatie Rooi.

Rieky: ‘Mijn man Wil en ik waren nog niet zo lang geleden naar die door de ZCR georganiseerde bijeenkomst in de Knoptoren waarbij er een voorlichter van de NVVE zo’n goed verhaal had over alles wat er komt kijken bij euthanasie. Na afloop vonden we allebei dat we lid moesten worden van de ZCR voor het geval dat we ooit in de verre toekomst nog eens hulp nodig zouden hebben bij het zoeken naar oplossingen voor welke zorgvraag dan ook. Het is zaak dat je weet dat er iets of iemand is die je verder helpt.
Geen van tweeën had op dat moment kunnen bedenken dat die toekomst op het moment waarop ik dit vertel al achter ons ligt. Wil is afgelopen april hier thuis overleden na een ziekbed waarbij iedere oplossing werd ingehaald door de realiteit. Een voorbeeld: toen Wil door zijn ziekte niet meer goed kon lopen, was hij het ermee eens dat er een rollator moest komen. Maar op het moment dat die rollator in huis was, volstond dat ding niet meer en moest er een rolstoel ingezet worden. Alles ging zo snel. Op een gegeven moment moest er een ander bed komen dat we hier in de serre konden plaatsen. Toen hebben we Toon van de Wijst van de Zorgcoöperatie gebeld. Binnen de kortste keren stond Toon op de stoep en hij adviseerde ons verder geweldig. Dat gaf ons lucht. Door de adviezen van Toon konden we veel sneller zaken regelen: we hoefden niet alles zelf uit te vogelen. Maar dat niet alleen. Toon kwam ook regelmatig binnenlopen voor zomaar een praatje en om te kijken of hij nog iets voor Wil en mij kon doen. En ook na de dood van Wil kwam Toon nog spontaan op de koffie en bleek hij geïnteresseerd in ons reilen en zeilen. Dat gevoel van rugdekking, dat gaf rust.
Ik ben nu bijna een half jaar alleen en dankzij mijn sociale netwerk van fietsvriendinnen en andere lieverds die ik ken door het vele vrijwilligerswerk dat ik altijd heb gedaan red ik het wel. Ik vind het ook fijn om te weten dat ik iedere donderdag, als ik zin heb in een praatje, kan binnenlopen in het Ontmoetingscentrum op Borchgrave 7, waar de ZCR een vaste inloopochtend voor leden heeft georganiseerd. Het is zo belangrijk dat je er zelf op uit gaat en onder de mensen blijft. Een mens is niet geboren om alleen te zijn. Je moet ook bij elkaar je verhaal kwijt kunnen. ‘