door Fons en Els Raaijmaakers
Hiep, hiep, op vrijdag 18 maart vierden we na zeven jaar het vijfjarig bestaan van onze Zorg Coöperatie. Wat corona ook hier al niet aanrichtte, maar gelukkig kwam er van uitstel ditmaal geen afstel.
De lustrumcommissie (Jeanne van de Laar, Ellen van Beveren, Mieke van Dommelen en Wilma van Casteren) had zich uitgesloofd om alle leden een dag te vermaken en zij verdient dan ook een dikke pluim. Niet in het minst voor de keuze van de locatie: de Knoptoren is toch echt het mooiste, wat Rooi hiervoor te bieden heeft. En vervolgens voor een afwisselend programma. Onze voorzitter Theo Scholten praatte de dag als een volleerd stalmeester aan elkaar: hij verwelkomde en bedankte sprekers en herinnerde ons er bijvoorbeeld aan, waarom we als coöperatie bestaan.
’s Middags kregen we een bijzondere lezing van Margriet Sitskoorn over het 50+ brein. Margriet had een mooi verhaal, dat ze in een waterval over ons uitstortte. Ze had een cadeautje voor ons meegebracht met de wetenschappelijke boodschap, dat ons brein niet alleen maar aftakelt, maar zich ook opnieuw kan ontwikkelen en aanpassen.
Onze hersenen bepalen volgens Margriet namelijk niet alleen hoe we ons voelen, maar andersom worden onze hersenen ook juist gevórmd door hoe we ons voelen. Als we ons blootstellen aan nieuwe ervaringen, dan vormen onze hersenen zomaar nieuwe neuronen en nieuwe dendrieten. En als we alleen maar achter de geraniums gaan zitten, dan gebeurt het omgekeerde.
Onze motoriek en onze zintuigen gaan dan wel achteruit als we ouder worden; anderzijds leren we misschien beter omgaan met emoties of leren we problemen beter te integreren. Een mooie oppepper dus, die we in onze zak kunnen steken. Veel bewegen, gezond leven en uit de comfortzone. Dus weg van de geraniums en meer bungeejumpen.
’s Avonds waren we om zes uur weer terug in de Knoptoren voor een gezellig samenzijn. De lustrumcommissie had de tafelschikking bepaald, zodat iedereen de kans kreeg nieuwe mensen te leren kennen. Dat past mooi bij het thema verbinding, dat in onze coöperatie zo centraal staat.
Het feestmaal werd buiten voor ons bereid in een heuse mobiele pizza-oven, heel origineel, maar ook wel koud. Gelukkig niet de pizza’s, maar wel de avondlucht.
Ondertussen werden we uitgedaagd verborgen talenten uit de kast te halen. Indachtig de middaglezing kropen heel wat aanwezigen uit hun comfortzone en de neuronen en dendrieten vlogen dan ook door de Knoptoren. Zo hoorden we Marijn van den Akker a capella een Duitse aria zingen en coachte Ton Lunenburg ons door de verborgen geschiedenis van de Beatles. Theo Schevers wees ons er fijntjes op, dat de coöperatie beter uit de verf gekomen is als verbinding en nog minder als community en inderdaad, de hele avond hoorden we geen community singing. Wel hoorden we het ene na het andere toepasselijke gedicht en werd ook de avond zo het beoogde succes.
Gelukkig hoeven nu nog maar drie jaar te wachten op het volgende lustrum!