Ruim 60 jaar geleden ontmoetten Annie uit Roggel (Limburg) en Wim van Kreij uit Berlicum elkaar in Roermond, waar Wim destijds studeerde aan de hogere landbouwschool. Toen begeleidde Wim Annie de dansvloer op en nu, een heel leven verder, helpt de zorgzame Wim ( 85) haar met de driewieler naar het zwembad en naar andere voorzieningen. En dat is niet de enige hulp die Annie van haar Wim de laatste tijd nodig heeft en krijgt. Immers nog niet zo lang geleden kreeg Annie de schrik van haar leven, toen ze ’s morgens met geen mogelijkheid op kon staan van haar bed. Ze bleek getroffen te zijn door een zwaar herseninfarct waardoor ze halfzijdig verlamd was geraakt. Een hele zware periode van revalidatie volgde. “Toen heb ik gezien hoe eenzaam iemand kan zijn in een ziekenhuis of revalidatiecentrum,” vertelt Wim. “Ook al ging ik tweemaal per dag bij Annie op bezoek, toch waren er dan nog zoveel uren die zij alleen op haar kamer door moest brengen. En de nachten, waarin ze helemaal niemand kon verwachten en ze dus alle tijd had om te piekeren over de ongewisse toekomst duurden zo ontzettend lang.” Wim moet iets weg slikken als hij terugdenkt aan die tijd. Annie neemt het gesprek van hem over: “ Ik heb altijd gedacht dat heimwee iets voor kinderen was, maar ik weet nu dat je ook op mijn leeftijd – ik was toen 83 – intens kunt verlangen naar je eigen huis en haard. Maar dat verdriet stimuleerde me ook heel erg om alles op alles te zetten om weer naar huis te kunnen. Ik heb echt keihard getraind om weer te kunnen lopen en om mijn linkerhand weer te kunnen gebruiken. Ik ben dan ook zo blij en reuzetrots dat ik nu – in huis – weer kan lopen zonder rollator en dat ik zelfs de trap weer op kan om heerlijk in mijn eigen bed te slapen. Ik kan ook weer de computer gebruiken, ook al zijn er twee vingers die soms geen zin hebben om mee te doen. En samen met Wim heb ik geoefend in het gebruik van de driewieler, zodat ik in het dorp weer enigszins mobiel ben. “
“ Wat het thuiskomen van Annie ook heel goed mogelijk maakte,” voegt Wim toe, “ was het feit dat we jaren geleden al begonnen waren ons huis voor te bereiden op de problemen, waarmee we nu geconfronteerd worden. Annie heeft zich de laatste 20 jaar van haar werkzame leven bezig gehouden met ouderen en ouderenzorg. Daarom waren we ons heel goed bewust van wat er op ons af kon komen in die levensfase en dat we dus op tijd moesten beginnen met de voorbereidingen daarop. Als je dat nog samen kunt doen is dat ook nog best leuk en zeker verstandig. Vandaar dat wij al jaren geleden een traplift hebben laten aanbrengen in ons huis. Ook hebben wij diverse kleden verwijderd, trapleuningen die een goede grip bieden laten aanbrengen en drempels verwijderd of verlaagd. Het waren vaak hele eenvoudige ingrepen, maar wij zijn er nu heel blij mee. Een heel simpele aanpassing, waar ik toch heel trots op ben is te zien in de kelderkast. Met een trapje van twee treden konden wij in die kast afdalen om van alles kwijt te kunnen, maar die twee treetjes zouden gevaarlijk kunnen zijn. Dus heb ik een vloertje in die kelderkast aangebracht en nu lopen wij zonder probleem, desnoods met de rollator, de kast in.
Een ander aspect van op tijd, als je nog vief bent, voorbereidingen treffen is dat je het nog aan kunt. Nu, op onze leeftijd ( tachtigers ) en in deze omstandigheden, moeten we er niet aan denken dat er in huis gebroken en getimmerd zou worden. Al die herrie en die drukte kunnen we gewoon niet meer aan. Vroeger, toen we vitale zestigers/ zeventigers waren draaiden we daar onze hand niet voor om. Maar nu…?”
Annie beaamt met nadruk: “ Wacht niet tot je gevallen bent met aanpassingen in je huis. Doe het nu. Vraag advies aan mensen die er verstand van hebben en doe ook iets met die goede raad. Wij hebben onlangs nog Toon van de Wijst, een van de zorgadviseurs van de Zorgcoöperatie, op bezoek gehad om na te gaan wat de Zorgcoöperatie ons kan bieden. Het is fijn dat er iemand met verstand van zaken met je meedenkt. Toon was het helemaal met ons eens, dat we er ook al aan gedacht hadden om gebruik te maken van persoonsalarmering. Juist nu het met mij beter gaat. Immers Wim gaat er nu wat meer op uit om zijn bezigheden buitenshuis op te pakken, waardoor ik dus weer vaker alleen thuis ben. Ik draag dan altijd een persoonlijke alarmering bij me waardoor ik me veilig voel als Wim niet thuis is en Wim is gerust omdat hij weet dat ik in noodgeval hulp kan inroepen. En ook hiervoor geldt: wacht niet tot je zoiets nodig hebt. Morgen kan het te laat zijn. ”
Margreet Geevers-Offermans